Helaas hebben de hoestbuien me geen rustige nacht bezorgd. Na het douchen gooi ik er nog maar eens een ibuprofen en twee paracetamol in voordat ik ga ontbijten. Het was weer wat vroeger opstaan want we hebben weer een lange rit voor de boeg, 6 uur in de bus naar Camaguey.
We stoppen na een half uurtje rijden al bij het stadje El Cobre, vernoemd naar de kopermijnen die hier liggen en inmiddels niet meer actief zijn. Er staat wel een hele bijzondere kerk die het Lourdes is van Cuba: Santuario Nacional de la Virgen del Cobre. Hij is vooral van buiten erg fraai vind ik, van binnen niet veel anders dan andere kerken. Er is hier bijvoorbeeld wel een muur met allemaal krukken, rolstoelen, etc. Enkele reisgenoten steken nog kaarsen aan, ik sta zelf als overtuigd atheïst al snel weer buiten. We rijden verder met de bus en na een tussenstop hebben we een lunch stop bij La Rotonda in Las Tunas. Abel waarschuwt ons al, maar ik wil iedereen die ooit in Cuba komt aanraden met een grote boog om deze plek heen te rijden. Er was al bijna niets te eten, alleen via of varkensvlees met brood of rijst (we wilden eigenlijk gewoon iets simpels als een broodje kaas of ham). De drankkeuze bestond uit water, lemon of bier. Na een uur wachten wordt er eindelijk wat te eten gebracht en het is nog koud ook! Ongelofelijk dat deze zaak nog bestaat.
Tegen kwart over vier komen eindelijk in Camaguey aan, dik een uur later dan gepland. Daar stappen we per 2 in fietstaxi’s die ons een rondrit geven langs een aantal markante plekken in de stad. Ik ga met Hedwig de fietstaxi in, dat compenseert mooi met gewicht. Ondanks dat heeft ons mannetje het nog moeilijk en laat hij zijn zoon helpen duwen. Na een paar stops komen we weer uit bij onze bus en rijden we naar hotel Puerto Principe, naar mijn mening een matig stadshotel. Gelukkig is het maar voor 1 nacht. Na het douchen vetrekken we om half acht voor het eten.
Het eten doen we volgens Abel in het beste buffet restaurant van de stad en een van de beste in Cuba. Het eten s inderdaad prima maar ik baal dat het buiten is… En er staat wat wind. Niet bevoordelijk voor mij. Sowieso heb ik vanavond weer veel meer last, elke ademhaling die ik neem kriebelt en geeft aandrang te hoesten. Het is minder als ik mijn handen over mijn mond doe en dus deels mijn eigen warme, vochtige lucht inadem. Ook het slikken moet ik heel bewust doen, me voorbereiding, en is ook pijnlijk. Vanmorgen ging dat nog prima. We hebben de optie om met de bus terug te gaan of te lopen, ik pak de bus en ga daarna direct slapen waar anderen nog wat gaan drinken. Ik baal zo langzamerhand behoorlijk en ben die keelproblemen helemaal zat.
Route van vandaag
Foto’s van deze dag
